Αρχική σελίδα » Γνώμες » Διάλογος για μια Ευρωπαϊκή Διακυβέρνηση » «Ποιος φταίει» για την κρίση

«Ποιος φταίει» για την κρίση

«Ποιος φταίει» για την κρίση

Αρθρο Του Ναπολέοντα Μαραβέγια στο ΕΘΝΟΣ,5 νοεμβρίου 2012


Το ερώτημα όλων των Ελλήνων πολιτών είναι «ποιος φταίει» για τη διολίσθηση της χώρας μας σε ένα τέλμα χωρίς άμεση ορατή διέξοδο. Για να δοθεί κάποια απάντηση στο ερώτημα, εκτός από τους πολιτισμικούς παράγοντες, π.χ την επίδραση της Ορθόδοξης Ανατολής στις νοοτροπίες της ελληνικής κοινωνίας (εύκολη συγχώρηση και ατιμωρησία των παραπτωμάτων, διάχυση της ατομικής ευθύνης μέσα στην οικογένεια και την κοινότητα, έμφαση στην προσωπική σχέση κ.λπ.), πρέπει να ανατρέξει κανείς και στην Ιστορία της εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας, η οποία έχασε τον αγροτικό και κοινοτικό της χαρακτήρα με τους ηθικούς καταναγκασμούς του μόνο μέσα σε μια γενιά και πέρασε στην απρόσωπη ζωή στα αστικά κέντρα χωρίς κανέναν έλεγχο.

Η λειτουργία θεσμών δυτικού τύπου, όπως κοινοβουλευτισμός, κράτος δικαίου, ατομικά δικαιώματα κ.ά., μέσα στις ελληνικές κοινωνικές συνθήκες δεν μπόρεσε να αποδώσει. Οι θεσμοί εκφυλίστηκαν σε πελατειακές σχέσεις, προσωπικές εξυπηρετήσεις και διακρίσεις, πέρα και έξω από νόμους, κανόνες και διαδικασίες, όπου κυριαρχούσε η διαφθορά. Ολα τα παραπάνω διευκολύνθηκαν από την ανυπαρξία συμπεριφορών «αστικού τύπου», λόγω της αδυναμίας συγκρότησης αστικής τάξης στη μεταπολεμική περίοδο.

Η μαζικοποίηση της πολιτικής διαδικασίας μετά τη μεταπολίτευση οδήγησε στον λαϊκισμό, όπου όλα επιτρέπονται και όλα συγχωρούνται στο όνομα της λαϊκής κυριαρχίας και των δημοκρατικών δικαιωμάτων, τα οποία, επειδή είχαν καταπιεστεί μετά τον εμφύλιο, τώρα μπορούσαν να ασκούνται χωρίς όρια. Η ανάπτυξη των τελευταίων ετών, που στηρίχθηκε στις εισροές από την ΕΕ και στον δανεισμό, δημιούργησε στην άναρχη ελληνική κοινωνία την ψευδαίσθηση ότι μπορεί, χάρη στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, να υιοθετήσει τα καταναλωτικά πρότυπα των αναπτυγμένων χωρών της ΕΕ, χωρίς ταυτόχρονα να αποκτήσει η χώρα μας και την αντίστοιχη παραγωγική βάση.

Η ψευδαίσθηση ήταν τόσο μεγάλη, που η πολιτική τάξη σχεδόν στο σύνολό της δεν κατάλαβε, ως όφειλε, ότι η παγκόσμια οικονομική κρίση και η συνεπακόλουθη κρίση ρευστότητας θα έβαζαν τέλος στον δανεισμό. Τώρα οι «αφελείς» καλούνται να πληρώσουν τα χρέη, οι «επιτήδειοι» ξεφεύγουν χωρίς τιμωρία, ενώ η πολιτική τάξη εμφανίζεται αδύναμη να βγάλει τη χώρα από το τέλμα.

 

Πηγή: To ΕΘΝΟΣ